Było to lato, gdy umarł Coltrane, lato miłości i zamieszek, kiedy poezja, rock’n’roll, sztuka i seksualność zderzały się ze sobą i wybuchały z całą mocą. Przypadkowe spotkanie na Brooklynie pchnęło dwoje młodych ludzi na drogę twórczości artystycznej, poświęcenia i inicjacji.
Patti Smith została poetką i rockową wokalistką, Robert Mapplethorpe rozwijał swój prowokacyjny styl w dziedzinie fotografii. Połączeni niewinnością i entuzjazmem przemierzali Nowy Jork od Coney Island po 42. ulicę, aż dotarli do słynnego okrągłego stołu w Kansas City, gdzie brylował krąg Andy’ego Warhola.
W tym środowisku barwnej alternatywnej cyganerii, ludzi okrytych dobrą i złą sławą, dwoje dzieciaków zawarło pakt, że będą się o siebie troszczyć.
„Poniedziałkowe dzieci” zaczynają się jako historia miłosna, a kończą jako elegia. To hołd złożony Nowemu Jorkowi przełomu lat 60. i 70., jego bogaczom i biedakom, sprzedajnej miłości i demonom. To prawdziwa baśń, portret dwojga młodych początkujących artystów w przededniu sławy.
Książka została nagrodzona National Book Award i znalazła się w finale wielu innych nagród literackich (m.in. Los Angeles Times Book Prize oraz National Book Critics Circle Award). Przez 37 tygodni utrzymywała się na liście bestsellerów „New York Timesa”.
„W scenerii, którą tworzą opanowane przez bohemę hotele czy undergroundowe kluby, toczy się nowojorska odyseja dwojga zbuntowanych i utalentowanych młodych ludzi, tytułowych «dzieci», które, jak bohater «Buszującego w zbożu», nie godzą się na dorosłość”.
Jerzy Jarniewicz
